از شيوه هاى معمول در عزادارى و سوگوارى، اشك ريختن است كه به طور طبيعى هر انسانى در غم فراق عزيزى اندوهگين مى شود و اشك مى ريزد.

در روايات مى خوانيم هنگامى كه ابراهيم فرزند رسول خدا(صلى الله عليه وآله) از دنيا رفت، آن حضرت در مرگ او گريست و هنگامى كه برخى از اصحاب معترضانه از آن حضرت سبب گريه را پرسيدند، فرمود: «تَدْمَعُ الْعَيْنُ، وَ يُوجَعُ الْقَلْبُ، وَ لا نَقُولُ ما يُسْخِطُ الرَّبَّ»; (چشم مى گريد و قلب به درد مى آيد، ولى بر زبان سخنى كه موجب خشم خدا شود، جارى نمى سازيم).(1) همچنين نقل شده است وقتى كه صحابى جليل القدر «عثمان بن مظعون» از دنيا رفت، رسول خدا(صلى الله عليه وآله) مدّتى طولانى بر او گريه كرد.(2) و در شهادت جعفر بن ابى طالب و زيد بن حارثه نيز بسيار گريست.(3) همچنين در تاريخ مى خوانيم پس از رحلت رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) مسلمانان به شدّت گريه و ندبه كردند و نقل شده است: «هنگامى كه پيامبر رحلت كرد، كوچك و بزرگ، در مرگ آن حضرت داغدار شدند و بسيار بر او گريستند ; ولى در ميان همه مردم و خويشاوندان، هيچ كس حزن و اندوهش از حضرت زهرا(عليها السلام) بيشتر نبود. حزن او پيوسته افزايش و گريه او شدّت مى يافت».(4)
گريه كردن بر مصائب امام حسين(عليه السلام) نيز از شيوه هاى معمول عزادارى است و مورد سفارش نيز قرار گرفته است.امام رضا(عليه السلام) فرمود: «فَعَلى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْباكُونَ»; (بر همانند حسين بايد گريه كنندگان، گريه كنند).(5)
رواياتى كه ترغيب به گريه بر ابى عبداللّه(عليه السلام) دارد، فراوان است كه به همين چند نمونه اكتفا مي كنيم. البتّه نبايد فراموش كرد كه اين گريه ها جنبه شخصى ندارد، و در واقع اعلام جنگ و ستيز با ظالمان وستمگران مى باشد.
منبع:
(1) .بحارالانوار، ج 79، ص 91.
(2) .بحارالانوار، ج 79، ص 91.
(3) .بحارالانوار، ج 79، ص 104.
(4) .بحارالانوار، ج 43، ص 175.
(5) .وسائل الشيعة، ج 10، ص 394.
كتاب عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها، زير نظر آيت الله العظمي مكارم شيرازي، ص80.