چند سالى در شهرى مشغول كار و تحصيل بوده و آنجا را وطن‌ ثانوى خود فرض مى‌كردم در حالى كه قصد اقامت نمى‌كرده و مسافرتهاى بيش از هشت فرسخ نيز داشته‌ام، نمازهاى خود را تمام و روزه‌ها را نيز گرفته‌ام، آيا در اين مدت به وظايف خود صحيح عمل كرده‌ام؟

جواب:

بدون قصد سكونت دائم، وطن تحقق پيدا نمى‌كند و نمازهايى كه بر خلاف وظيفه انجام شده قضا دارد. 

* لطفا براى اطّلاع بيشتر در مورد اين سؤال، به مسألۀ 402 نيز مراجعه كنيد.(نظر به مسأله 1331 توضيح المسائل اگر كسى بدون قصد ماندن در محلى...)

پي نوشت:

امام خميني(ره)، استفتائات، ج1، احكام نماز، احكام مسافر، وطن و سكونت دائم، س407