فروش دين به دنيا:

اين پديده شوم بسان آفتى زيانبار از ديرباز دينداران را تهديد كرده است . قرآن مجيد از آن ، بـاتـعـبـيـرهـايـى چون (فروش هدايت به ضلالت) ، (فروش آخرت به دنيا)، (فروش مغفرت الهى به عذاب) ، (فروشايمان به كفر) و (فروش آيات الهى به بهاى ناچيز) ياد كرده است (1) و ضمن توبيخ و نكوهش گناهكاران ، مؤمنان را از آن باز داشته است ؛چنان كه مى فرمايد:(وَ لا تَشْتَرُوا بِاياتى ثَمَناً قَليلاً وَ اِيّاىَ فَاتَّقُونِ)(2)آيات مرا به بهاى اندك نفروشيد و از من بهراسيد.

قـرآن هـمـچـنـيـن ، از كـسانى چون بنى اسرائيل ، بلعم بن باعورا و منافقان ، سخن مى گويد و رفـتـارو ويژگى هاى زشت آنان را برمى شمارد تا مايه عبرت مؤ منان شود و مانند آنان ، دين خويش را به دنيانفروشند.با اين همه ، بسيارى از مسلمانان ، به ويژه در زمان حادثه كربلا، به چنين ورطه اى لغزيدند و در حـالىكـه آخـرت خـويش را تباه ساختند، دنيايى نيز به چنگ نياوردند. امام حسين (ع)از اين حقيقت تلخ اين گونهياد مى كند:(اِنَّ النـّاسَ عـَبـيـدُ الدُّنـيـا وَالدّيـنُ لَعِقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُمادَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانُونَ)(3)هـمانا مردم بندگان دنيايند و دين ، لقلقه زبان آنان است و تا زمانى كه معاششان دررونق است ، گرد دينمى گردند و آن گاه كه سختى ها روى آورد، دينداران اندكند.

اين آزمايش و ابتلا در عاشورا به گونه آشكار و گويا، دينداران راستين را از بردگان شكم و شـهـوت ، وخـداپـرسـتـان را از دنـيـا پـرسـتان جدا ساخت . پيش از آن كه عبيداللّه بن زياد به كـوفـه آيـد،حدود هجده هزار تن با مسلم بن عقيل بيعت كردند. پس از روى كار آمدن عبيدالله مردم سـسـت شـدنـد و بـابـاز شـدن سـركـيسه درهم و دينار، جملگى دين را رها كردند و برده يزيد شدند.

در تـاريـخ آمده است ، عبيدالله مردم را در مسجد كوفه گرد آورد و خطاب به آنان گفت : (مردم ! شـمـادودمـان ابـوسـفـيـان را آزموده ايد آنان را همان گونه كه دوست مى داريد، يافته ايد! اينك امـيـرمـؤمنان يزيد، كه او را به حسن سيرت و احسان به رعيت مى شناسيد... بندگان را بزرگ مى دارد و جملگى را باثروت بى كران بى نياز مى سازد و برحقوق شما صد دينار افزوده اسـت و بـه مـن دسـتـور داده كـه بـهشـمـا پرداخت كنم و در برابر شما به جنگ دشمنش حسين (ع)بـرويـد پس ، گوش به فرمان باشيد!) آن گاه بهاردوگاه در نخيله رفت و به سازماندهى سـپـاهـيـان پرداخت (4) و چنان كه ياد كرديم ، سى هزار نفر زيرپرچم كفر گرد آمدند و استوانه ديانت را به مسلخ بردند.مـزدوران بنى اميه ، از فرماندهان ارشد گرفته تا سربازان ، همگى به اميد گذران زندگى و جـيـرهخـوارى و مـزدورى بـه كـربـلا رفـتـنـد. نـقـل اسـت ، سـنـان بـن انـس ، پـس از قـتـل امـام حـسـيـن(ع)، بـر اسب خويش سوار شد و با شتاب نزد عمر بن سعد رفت و فرياد زد: (اَوْقِرْ رِكابى فِضَّةً وَذَهَبااَنَا قَتَلْتُ الْمَلِكَ الْمُحَجَّباقَتَلْتُ خَيْرَ النّاسِ اُمّاً وَاَباوَخَيْرَهُمْ اِذْ يُنْسَبُونَ نَسَبا)(5)

چـنـان طـلا و نقره به پايم بريز تا به ركاب اسبم برسد چرا كه من پيشواى بسيار محترمى را كشته امكسى را كشته ام كه پدر و مادرش بهترين مردم بودند و بهترين مردم از نظر حسب و نسب بود.

منبع: