اكثر مؤمنين كه نماز مي خوانند و روزه مي گيرند، گاهي نيز آلوده به گناه مي شوند. كسي نمي تواند ادعا كند كه هرگز گناه نمي كند. اين ادعا خاص معصومين(ع) است. و همين نمازهاي بي روح و دست و پا شكسته نيز خالي از آثار مختلف تربيتي و رواني و اجتماعي نمي باشد و اگر انسان همين نماز بي روح را هم ترك مي كرد، ميزان جرم و خطا و معصيت او بيش تر مي شد. چون اثر عمده نماز كه همان نهي از فحشا و زشتي و گناهان است، حتي در اين گونه نمازها نيز ظاهر و آشكار مي گردد. علاوه بر اين كه با توبه آثار اين گناهان از بين خواهد رفت.
اما اين كه وضعيت نماز افرادي كه گناه مي كنند چه خواهد شد بايد بگوييم كه اگر گناه چنين فردي از موانع قبولي نماز باشد مانند رباخواري، عاق والدين، بي اعتنايي به نماز...[1] در اين صورت هر چند اين شخص در قيامت به خاطر نماز مورد مؤاخذه قرار نمي گيرد ولي نماز وي مورد قبول درگاه الهي نبوده و براي وي كمال آور نخواهد بود. اما اگر گناهان وي غير از مواردي است كه مانع قبولي نماز مي شد و از سوي ديگر شرايط قبولي نماز را دارا بود، در اين صورت نماز وي مورد قبول درگاه الهي قرار گرفته و گناهان وي نيز مانند ديگر اعمال خوب و بد انسان در ترازوي اعمال مورد محاسبه قرار مي گيرد.

پي نوشت :
[1] - ر ك به فصل قبولي نماز
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)