سوره توبه، آيه 67: «الْمُنَفِقُونَ وَالْمُنَفِقَتُ بَعْضُهُم مِّن بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمُنكَرِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمَعْرُوفِ وَيَقْبِضُونَ أَيْدِيَهُمْ نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ إِنَّ الْمُنَفِقِينَ هُمُ الْفَسِقُونَ‏ »

خداوند كه فراموشى ندارد، «و ما كان ربّك نسيّاً» پس اينكه آيه شريفه فوق مى ‏فرمايد:خداوند آنان را فراموش كرد، به چه معنايى است؟

بايد گفت نسبت دادن فراموشى به خداوند، مجازى است، يعنى خداوند با آنان مثل فراموش شده ‏ها عمل مى‏ كند (نه آنكه فراموششان كند). امام رضاعليه السلام فرمود: كيفر كسى كه خدا و قيامت را فراموش كند، آن است كه خود را فراموش كند.  وحضرت على‏ عليه السلام فرمود: فراموش كردن خداوند آن است كه آنان را از خير محروم كند.

منبع:

تفسير نور ج5 ص99