حضرت على(عليه السلام) لحظات جان دادن و جدائى از نعمت هاى دنيا را در كلمات نورانيش، اين گونه ترسيم مى كند:

«سكرات مرگ، و حسرت از دست دادن نعمت هاى دنيا، به آنها هجوم مى آورد، اعضاى بدنشان به سستى مى گرايد و رنگ، از چهره آنها مى پرد!.سپس، پنجه مرگ در آنها بيشتر نفوذ مى كند، آن چنان كه زبانش از كار مى افتد، در حالى كه در ميان خانواده خود قرار دارد، با چشم مى بيند و با گوش مى شنود. در اين مى انديشد كه: عمر خويش را در چه راهى تباه كرد؟ دوران زندگى خود را در چه راهى گذراند؟ به ياد ثروت هائى مى افتد كه بدون توجه به حلال و حرام بودن جمع آورى كرد، و هرگز در طريق تحصيل آنها نينديشيد. انگشت حسرت، به دهان مى گيرد، و دست خود را از پشيمانى مى گزد، چرا كه به هنگام مرگ مسائلى بر او روشن مى شود كه تا آن زمان مخفى مانده بود، او در اين حال نسبت به آنچه در دوران زندگى به شدت به آن علاقه داشت بى اعتناء مى شود، آرزو مى كند: اى كاش! كسانى كه در گذشته به ثروت او غبطه مى خوردند، و بر آن حسد مي ورزيدند، اين اموال در اختيار آنان بود، و نه او».

پي نوشت:

تفسير نمونه، جلد 18، صفحه 173.