معنى تنصيصى بودن امامت، اين است كه پيامبر گرامى، به وحى الهى، على(عليه السلام) را بر مسند خلافت نصب كرده است. و اين حادثه در زمانى روى داده كه هنوز پيامبر درنگذشته و نبوت ختم نشده. رسول خدا در حال حيات خود از اسامى خلفاى خودش خبر داده است، و لذا هر امامى، وصى خودش را طبق دستور پيامبر، معين مى نمود و خود پيامبر گرامى آخرين خليفه را نام برده است، به نام حضرت مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف.بنابراين، كجاى تنصيصى بودن مقام امامت يا ختم نبوت ناسازگار است.
همان طورى كه پيامبر، كتاب و سنت را در اختيار امت نهاده، همچنين خلفاى خودش را طبق روايات متضافر نام برده و حتى درباره حسين بن على(عليهما السلام) مى فرمايد كه نه تن از امامان از نسل او هستند.چون در اين جا مجال گفتگو كم است علاقه مندان مى توانند به كتاب هايى كه درباره خلفاى اثناعشر از لسان پيامبر و ديگر امامان آمده، مراجعه كنند.

منبع:

پايگاه اطلاع رساني آيت الله العظمي سبحاني