تدبير عالم و خلق فرشتگان

وجود سلسله مراتب، لازمه نظام‏ مندى و روش‏مندى آفرينش است. وجود وسايط فيض، هم خود وسايط را داراى كمال و فيض مى‏ سازد و هم موجودات فروتر را در مسير رشد و كمال قرار مى ‏دهد. شكل ‏گيرى نظام آفرينش، به آن است كه آب از طريق ريشه‏ ها، جذب ساقه درخت شود و به برگ‏ ها برسد. در اين راستا نزول باران و هدايت آب‏ها و كار باغبان ‏ها و ... همگى معنا و مفهوم مى ‏يابد و نشاط و فعاليت جهان را فرا مى ‏گيرد و در غير اين صورت سستى و ركود و جدايى ميان موجودات حاكم مى‏ شود.
خداوند حكيم، نظام جهان را بر بنيانى محكم و زيبا استوار كرده است. لازمه چنين نظامى سلسله مراتب است. اين سلسله از عالم لاهوت، به عالم جبروت و سپس به ملكوت و در فروترين مرتبه به عالم ملك يا ناسوت (عالم ماده) مى ‏رسد.
در همين رابطه جايگاه وجود فرشتگان در نظام آفرينش تعريف مى‏ شود. فرشتگان بزرگ الهى هر كدام وظيفه خاصى بر عهده دارند؛ چنان كه حضرت‏ جبرئيل و فرشتگان در اختيار او، وظيفه ارسال وحى و الهامات رحمانى را به بندگان بر عهده دارند[1].
حضرت ميكائيل و فرشتگان در اختيار او وظيفه روزى رسانى و تدبير باد و باران و ... را عهده‏ دار هستند[2] و حضرت عزرائيل و فرشتگان در اختيار او وظيفه قبض روح و مرگ موجودات را بر عهده دارند[3].
حضرت اسرافيل و فرشتگان در اختيار او نيز وظيفه تحول جهان را عهده‏ دار هستند[4].اينها همه نشان از نظام‏مندى جهان هستى دارد كه همگى به اذن و اراده الهى فعاليت دارند.

پي نوشت:
[1] سوره بقره، آيه 97.
[2] سوره نازعات، آيه 5.
[3] سوره سجده، آيه 11 .
[4] سوره زمر، آيه 68 .

شاكرين، حميدرضا، راز آفرينش، ص106.