گاهي انسان تصور مي كند كه شوهرداري، يعني انسان در آشپزخانه غذا را بپزد، اتاق را تر و تميز و پتو را پهن كند و تشكچه بگذارد كه آقا از اداره يا از مغازه بيايد! شما ببينيد شوهرداري فاطمه‌ي زهرا (سلام‌اللَّه‌عليها) چگونه بود؟!

 در طول ده سالي كه پيامبر در مدينه حضور داشت، حدود نُه سالش حضرت زهرا و حضرت اميرالمؤمنين عليهماالسّلام با همديگر زن و شوهر بودند. در اين نُه سال، جنگ هاي كوچك و بزرگي ذكر كرده‌اند - حدود شصت جنگ اتّفاق افتاده - كه در اغلب آنها هم اميرالمؤمنين عليه‌السّلام بوده است. حالا شما ببينيد، او خانمي است كه امور منزل بر عهده او بوده و شوهرش مرتّب در جبهه است و اگر در جبهه نباشد، جبهه لنگ مي‌ماند - اين قدر جبهه وابسته‌ي به اوست - از لحاظ زندگي هم وضع روبه‌راهي ندارند؛ همان چيزهايي كه شنيده‌ايم: («و يطعمون الطّعام علي حبّه مسكيناً و يتيماً و اسيراً انّما نطعمكم لوجه اللَّه»)[1]؛ يعني حقيقتاً زندگي فقيرانه‌ محض داشتند؛ در حالي كه دخترِ رهبر جامعه اسلامي هم هست كه اين هم يك نوع احساس مسؤوليت ايجاد مي‌كند.
ببينيد انسان چقدر روحيه قوي بايد داشته باشد تا بتواند اين شوهر را تجهيز و آماده كند؛ دل او را از وسوسه اهل و عيال و گرفتاري هاي زندگي خالي كند؛ به او دلگرمي دهد؛ بچه‌ها را به آن خوبي كه او تربيت كرده، تربيت كند. حالا شما بگوييد امام حسن و امام حسين (عليهما السّلام)، امام بودند و طينت امامت داشتند؛ زينب (عليهاسلام) كه امام نبود. فاطمه زهرا (سلام‌اللَّه‌عليها) او را در همين مدت نُه سال تربيت كرده بود. بعد از پيامبر(ص) هم كه ايشان مدّت زيادي زنده نماند.

پي نوشت:

[1] سوره انسان، آيات 8-9.

13770207.