حضرت معصومه (عليها السلام) از پرهيزگارترين زنان شيعه و از زنان عالمه و محدّثه بوده است. نقل شده است كه روزي عده‌اي از شيعيان وارد مدينه شدند و پرسش‌هايي داشتند كه مي‌خواستند از محضر امام كاظم(ع) بپرسند، اما ايشان در سفر بود. از اين رو فاطمه معصومه (س) پاسخ آن پرسش‌ها را نوشت و به آنان داد. آنان از مدينه خارج شده و در بيرون شهر با امام كاظم (ع) مواجه شدند. هنگامي كه امام كاظم(ع) پرسش‌هاي آنان و پاسخ‌هاي حضرت معصومه (ع) را مشاهده كرد، سه بار فرمود: «فِداها اَبوها» پدرش، فدايش باد.[1]

القاب و صفات بسيارى كه حضرت فاطمه معصومه(ع) بدان معروف گرديد، نشانه سجاياى والاى اخلاقي ايشان است. در يكي از زيارت نامه هاي آن حضرت، القابى همچون «طاهره» پاكيزه، «حميده» ستوده خصال، «برّه» نيكو رفتار و تربيت شده، «نقيه» پاك خصلت، «مرضيه» مورد رضاي پروردگار، «رضيه» راضى از حق، «محدّثه» راوى حديث، «شفيعه» شفاعت كننده در روز جزا و «معصومه» به ايشان اطلاق شده است. اما مشهورترين لقب آن حضرت ، لقبي است كه امام رضا (ع) به ايشان اعطا نمود: «هر كس "معصومه" را در قم زيارت كند، مانند كسي است كه مرا زيارت كرده است.»[2]

پي نوشت:

[1] مهدي‌پور، كريمه اهل بيت، ص۶۳ -۶۴؛ به نقل از كشف اللئالي.

[2]  علامه مجلسي، زاد المعاد، ص۵۴۷.