در نيمه ماه مبارك رمضان سال دوم هجرت، اولين ثمره نبوت و امامت، مدينه را نور باران كرد و كانون امامت و ولايت را درخششى ديگر بخشيد. ولادت امام حسن (عليه ‏السلام)، بالاترين مژده به پيامبر خدا (صلى‏ الله ‏عليه ‏و آله) و على (عليه‏ السلام) و فاطمه زهرا (عليهاالسلام) بود. خَلق و خُلق او از عنايت‏ هاى بى ‏شمار خداوند كريم بر امت اسلامى بود.
بعد از تولد امام مجتبى (عليه ‏السلام)، رسول خدا (صلى‏ الله ‏عليه‏وآله) در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند؛ آن گاه از اميرمؤمنان (عليه‏السلام) پرسيد: «چه نامى بر فرزندت نهاده‏ اى»؟ آن حضرت پاسخ داد: «در نام گذارى بر شما پيشى نمى ‏گيرم».
پيامبر (ص) فرمود: «من هم در نام گذارى او، بر پروردگارم پيشى نمى‏ گيرم». جبرئيل (عليه‏ السلام) بر رسول خدا (ص) نازل شد و درود و سلام پروردگار را به او ابلاغ كرد و ضمن تبريك و تهنيت ميلاد فرزندش، گفت: «خداوند به تو فرمان مى‏ دهد كه نام فرزند هارون را بر روى فرزندت بگذار». پرسيد: «نام او چه بوده است؟» جبرئيل پاسخ داد: «شُبَّر». حضرت فرمود: «اما زبان من عربى است». جبرئيل گفت: نامش را «حسن» بگذار [1].
ابن اثير مى‏ گويد: «حسن» نامى است كه در عرب جاهليت، تا آن روز سابقه نداشت و كسى آن را نمى‏ شناخت‏[2].
 

پي نوشت:
احمد زمانى، حقايق پنهان، ص 49.
 (2). ابن اثير، اسد الغابة، ج 2، ص 11، ش 1165.

پرسش ها و پاسخ هاي ويژه  ماه مبارك رمضان، گروه مولفان، ص181.