سوره انبياء، آيه 85: («وَ إِسْماعِيلَ وَ إِدْرِيسَ وَ ذَا الْكِفْلِ كُلٌّ مِنَ الصَّابِرِين»)‏

 مشهور اين است كه «ذا الكفل» از پيامبران بوده[1]، هر چند بعضى معتقدند كه او يكى از صالحان بوده است. ظاهر آيات قرآن كه او را در رديف پيامبران بزرگ مى‏ شمرد، اين است كه او از انبياء است. امام جواد عليه السلام در پاسخ عبدالعظيم حسنى فرمود: ذوالكفل بعد از سليمان جزء 313 نفر از پيامبران مرسل و برجسته بود كه مثل داود قضاوت مى ‏كرد و جز براى خدا خشم نكرد[2]. 
در علت نامگذارى او به اين نام با توجه به اينكه «كفل» (بر وزن فكر) هم به معنى نصيب و هم به معنى كفالت و عهده‏ دارى آمده است، احتمالات متعددى داده ‏اند، بعضى گفته ‏اند چون خداوند نصيب وافرى از ثواب و رحمتش در برابر اعمال و عبادات فراوانى كه انجام مى ‏داد به او مرحمت فرمود، ذا الكفل ناميده شد (يعنى صاحب بهره وافى) و بعضى گفته‏ اند چون تعهد كرده بود شب ها را به عبادت برخيزد و روزها روزه بدارد، و هنگام قضاوت هرگز خشم نگيرد و تا آخر به وعده خود وفا كرد، ذا الكفل ناميده شد.

پي نوشت:
[1] تفسير كبير فخر رازى ذيل آيه مورد بحث.

[2] بحارالانوار، ج12، ص348.

تفسير نور، ج‏8، ص117. تفسير نمونه، ج‏13، ص484.