سوره ابراهيم، آيه35: («وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً ...»)[1]

نخستين تقاضا از تقاضاهاي هفت گانه كه حضرت ابراهيم (عليه السلام) در مجاورت بيت عتيق از خداوند متعال مطالبه نمود، «تقاضاى امنيت» بود. اين امر نشان مى‏ دهد كه نعمت امنيت نخستين شرط براى زندگى انسان و سكونت در يك منطقه، و براى هر گونه عمران و آبادى و پيشرفت و ترقى است، و به راستى هم چنين است.
اگر جايى امن نباشد قابل سكونت نيست، هر چند تمام نعمت هاى دنيا در آن جمع باشد، اصولا شهر و ديار و كشورى كه فاقد نعمت امنيت است همه نعمت ها را از دست خواهد داد!
در اينجا به اين نكته نيز بايد توجه داشت كه خداوند دعاى ابراهيم را درباره امنيت مكه از دو سو اجابت كرد: هم امنيت تكوينى به آن داد، زيرا شهرى شد كه در طول تاريخ حوادث نا امن كننده كمتر به خود ديده، و هم امنيت تشريعى، يعنى خدا فرمان داده كه همه انسانها و حتى حيوانات در اين سرزمين در امن و امان باشند. مي دانيم صيد كردن حيوانات در اين محدوده  ممنوع و حرام است و حتى تعقيب مجرمانى كه به اين حرم و خانه كعبه پناه برند، جايز نيست[2].

پي نوشت:

[1] («وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً وَ اجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنامَ»): (به ياد آوريد) زمانى را كه ابراهيم گفت پروردگارا اين شهر (مكه) را شهر امنى قرار ده و من و فرزندانم را از پرستش بتها دور نگاهدار.

[2]  تنها مى ‏توان براى اجراى عدالت در حق چنين‏ مجرماني آذوقه را بر آنها بست تا بيرون آيند و تسليم شوند.

تفسير نمونه، ج‏10، ص: 367