در بعضى از كتب تفسير آمده ابراهيم به هنگامى كه در آتش افكنده شد شانزده سال بيشتر نداشت‏[1] و بعضى ديگر سن او را در آن هنگام 26 سال ذكر كرده ‏اند[2]. به هر حال ايشان در هنگام اين ماجرا، در سنين جوانى بوده است و با آنكه ظاهرا يار و ياورى نداشت با طاغوت بزرگ زمان خود كه حامى طاغوت هاى ديگر بود پنجه در افكند، و يك تنه به مبارزه جهل و خرافات و شرك رفت و تمام مقدسات پندارى محيط را به بازى گرفت و از خشم و انتقام طاغوتيان كمترين وحشتى به خود راه نداد، چرا كه قلبش از عشق خدا پر بود و توكل و تكيه ‏اش بر ذات پاك او بود.
در حديثى از امام صادق (عليه السلام) مى ‏خوانيم:
«ان المؤمن اشد من زبر الحديد ان زبر الحديد اذا دخل النار تغير و ان المؤمن لو قتل ثم نشر ثم قتل لم يتغير قلبه»؛ «مؤمن از قطعات آهن و فولاد محكم تر است، چرا كه آهن و فولاد هنگامى كه داخل آتش شود تغيير مى‏ يابد، ولى مؤمن اگر كشته و سپس مبعوث گردد و باز هم كشته شود قلبش تغيير نمى ‏كند.[3]».
 

پي نوشت:

[1] مجمع البيان ذيل آيات مورد بحث.

[2] تفسير قرطبى جلد 6 صفحه 44 43.

[3] سفينة البحار، ج1، ص37، ماده امن.

تفسير نمونه، ج‏13،ص 449.