بطور كلي ما وقتى به نماز علاقه مند مي شويم كه نخواهيم فقط وقت نماز بنده خدا باشيم و در ساير اوقات برده هوا و هوس و دنيا،اگر در اوقات ديگر شبانه روز هم در ارتباط با خدابوديم و در فضاى عبوديت خدا نفس كشيديم و گام برداشتيم، با اشتياق و علاقه نماز خود را اقامه خواهيم نمود. با اين حال موارد ديگري نيز در علاقه ‏مندى انسان به نماز موثر است كه به طور اختصار ذكر مي نمائيم:

 شناخت و توجه كافى نسبت به معبود و اين كه در نماز با چه كسى سخن مى ‏گوييم
شناخت نسبت به اسرار و اهميت نماز كه توجه به هركدام از آنها، به عمل انسان معنا و روح مي بخشد و او را به نماز و عبادت علاقه مند مي كند
دقت در آثار و بركات دنيوي و اخروي نماز
حتى‏ الامكان نماز را به جماعت يا در مساجد خواندن؛
حتى‏ الامكان ذهن و قلب را از تعلقات دنيا ونفس بيرون آوردن؛
با قاطعيت تمام توجّه خود را به سوى پروردگار معطوف كردن؛
مطالعه در نحوه و كيفيت عبادات ائمه(ع)؛
حضور قلب داشتن در نماز. [1]
مطالعه سيره و رفتار اولياي الهي و عارفان، در نماز؛ كه مي تواند تاثير زيادي بر انسان دارد و او را براي برپايي نماز عاشقانه و پر نشاط تشويق مي كند.
توكل بر خدا واستعانت از خود نماز براي رفع كسالت و بي علاقگي بسيار مفيد است همانگونه كه خداوند فرموده است« اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ»[2].
علاوه بر آن معاشرت و دوستى با انسان‌هاى مقيّد به نماز و در صورت امكان، كم كردن و حتى قطع رابطه با انسان‌هايى كه نماز نمى‌خوانند، در اشتياق انسان به عبادت خدا بسيار مفيد و مؤثر  است. 

      پي نوشت:                                                                                                                                                                                               [1]-مجتبي كلباسي، يكصد پرسش و پاسخ درباره نماز، ستاد اقامه نماز، پائيز 80 ش، چاپ اول، ج 1،، ص 59

[2] - (2) البقرة :  45                                                                                                                                                                                           كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)