عن الصادق (عليه ‏السلام):
«اذا كبرت فاستصغر ما بين العلا و الثري دون كبريائه...»؛ (چون تكبير نماز را گفتي، آن چه را ما بين آسمان و زمين است، در مقابل كبرياء خدا كوچك و ناچيز شمار...) [1]
 

هنگام تكبيرة الاحرام، بايد تمام هستي نزد تو كوچك باشد، جز او. بزرگ دانستن خداوند به معناي كوچك شمردن غير اوست. همان گونه كه هواپيما هر چه بالاتر رود، زمين و آنچه بر روي آن است كوچك تر مي شود. كسي هم كه خداوند نزد او بزرگ است و «الله اكبر» را با تمام وجود مي گويد، دنيا نزد او كوچك است و از هيچ ابرقدرتي نمي ترسد. چنانكه از جمله صفات متقين در خطبه همام نهج البلاغه مي خوانيم: «عظم الخالق في انفسهم فصغر ما دون ذلك» در وجود پرهيزگاران، خداوند هستي بخش بزرگ است و غير او كوچك. امام خميني (ره) چون به الله اكبر اعتقاد داشت، مي گفت: آمريكا هيچ غلطي نمي تواند بكند.

پي نوشت :

[1] مصباح الشريعة، باب 13. بحارالانوار، ج 81، ص 230

كتاب پرتوي از نماز، حجت الاسلام قرائتي