(«إِنَّ الصَّلاةَ كانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتاباً مَوْقُوتاً")[1] كتابت كنايه از واجب بودن و واجب كردن است، مى ‏فرمايد: نماز بر مؤمنين نوشته و واجبى است داراى وقت. نظير آيه شريفه:" كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ‏ قَبْلِكُمْ"[2]
 كلمه موقوت از ماده وقت است، وقتى گفته مى ‏شود:  "وقت كذا"- معنايش اين است كه براى فلان امر فلان وقت را معين كردم. بنا بر اين از ظاهر لفظ آيه بر مى‏ آيد كه نماز از همان اول تشريع، فريضه‏ اى داراى وقت بوده كه بايد هر نمازى را در وقت خودش انجام داد.
اما ظاهرا وقت در نماز، كنايه از ثبات و عدم تغير است و در اينجا ظاهر لفظ منظور نيست و نمى ‏خواهد بفرمايد نماز فريضه ‏اى است داراى وقت بلكه مى‏ خواهد بفرمايد:
فريضه‏ اى است لا يتغير و ثابت و بنا بر اين اطلاق موقوت بر كلمه كتاب، اطلاق ملزوم بر لازمه چيزى است. و مراد از كتاب موقوت، كتابى مفروض و ثابت و غير متغير است. مى ‏خواهد بفرمايد: نماز به حسب اصل، دگرگوني نمى‏ پذيرد، پس در هيچ حالى ساقط نمى ‏شود. ظاهر اين تعليل اين است كه مراد از موقوت بودن نماز ثابت بودن آن و ساقط نشدنش در هيچ حالى از احوال و مبدل نشدنش به چيز ديگر است، مى‏ فرمايد: نماز نه ساقط مى ‏شود، و نه مانند روزه به چيز ديگر نظير كفاره مبدل و عوض مى‏ شود. در روايات متعدى كه در ذيل آيه وارد شده است موقوتا به همين معنى ثابت و واجب تفسير شده است.

پي نوشت:

[1] نساء، 103.

[2] بقره، 183.
تفسير الميزان، ج5، ص 100