با اندكى تأمل در آيه 67 سوره «زخرف» پاسخ اين سؤال روشن مى شود.خداى متعال در اين آيه از حالت دوستانى كه در مسير گناه و فساد، و يا زرق و برق دنيا، دست مودت به هم مى دهند، پرده برداشته مى گويد: «همه دوستان در آن روز دشمن يكديگرند مگر پرهيزگاران»! (ألْأَخِلاّءُ يَوْمَئِذ بَعْضُهُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقِينَ).
تبديل شدن اين گونه دوستى ها به عداوت در آن روز، طبيعى است; چرا كه هر كدام از آنها ديگرى را عامل بدبختى و بيچارگى خود مى شمرد: تو بودى كه اين راه را به من نشان دادى و مرا به سوى آن دعوت كردى! تو بودى كه دنيا را در نظر من زينت دادى و مرا به آن تشويق نمودى! آرى تو بودى كه مرا غرق غفلت و غرور ساختى و از سرنوشتم بى خبر كردى! هر يك از آنها به ديگرى اين گونه مطالب را مى گويد.
تنها پرهيزگارانند كه پيوند دوستى آنها جاودانى است، چرا كه بر محور ارزش هاى جاودانى دور مى زند، و نتايج پربارش، در قيامت آشكارتر مى شود و آن را استحكام بيشترى مى بخشد.
طبيعى است كه دوستان در امور زندگى كمك يكديگرند، اگر دوستى بر اساس شر و فساد باشد شريك در جرم يكديگرند، و اگر بر اساس خير و صلاح باشد شريك در پاداش يكديگر مى باشند، بنابراين جاى تعجب نيست كه دوستى از قسم اول در آنجا تبديل به دشمنى گردد، و از قسم دوم به دوستى محكم تر.
امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: أَلا كُلُّ خِلَّة كانَتْ فِى الدُّنْيا فِي غَيْرِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ فَاِنَّها تَصِيْرُ عَداوَةً يَوْمَ الْقِيامَةِ: «بدانيد هر دوستى كه در دنيا براى خاطر خدا نباشد در قيامت تبديل به عداوت و دشمنى مى شود».(1)
 1- تفسير نمونه، جلد 21، صفحه 122.