رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود: هر كس فرزندش را ببوسد خدا برايش نيكي مي نويسد[1]؛ همچنين فرمود: فرزندانتان را زياد ببوسيد، به راستي كه براي شما در برابر هر بوسه درجه اي در بهشت است كه مسافتش پانصد سال است[2].

روزي رسول خدا (ص) حسن و حسين (عليهماالسلام) را مي بوسيد. شخصي (به نام عُيَينَه يا اَقرَعُ بن حابس) گفت: من ده فرزند دارم و هرگز هيچ يك از آنها را نبوسيده ام. آن حضرت (ص) فرمود: هركس رحم نكند، بر او رحم نمي شود. بر اساس روايتي، آن حضرت به قدري از اين گفتار وي خشمگين شد كه چهره اش برافروخت و به او فرمود: اگر خدا عاطفه را از دلت كنده است، با تو چه كنم؟! هر كس بر خردسالان ما مهر نورزد و بزرگان ما را احترام نكند از ما [مسلمانان] نيست[3].

عبدالله بن مسعود مي گويد: نزد پيامبر(ص) بودم. وقتي حسيبن بن علي (عليه السلام) وارد شد، پيامبر(ص) وي را گرفت و بوسيد ... و فرمود: خدايا! من او را دوست مي دارم، پس تو نيز او را و هر كه وي را دوست مي دارد، دوست بدار[4].

نكته: از اين حديث شريف و دعاي حضرت رسول (ص) در آن بر مي آيد كه توصيه آن گرامي اين است كه فرزندان را دوستدار امام حسين(ع) تربيت كنيد و فرزندي كه دوستدار امام حسين (ع) باشد، مشمول دعاي پيامبر(ص) است.

پي نوشت:

[1] الكافي، ج6، ص49.

[2] روضة الواعظين، ج2، ص369.

[3] بحارالانوار، ج43، ص282-283.

[4] كفايظ الاثر، ص81.

مفاتيح الحياة، ص 248-249.