امام حسن مجتبي (عليه السلام) مي فرمايد:

«القريب مَن قرّبته المودة و إن بعُد نسبُه و البعيد مَن باعدته المودة و إن قرب نسبه»[1]؛

خويشاوندان نزديك آنها هستند كه محبت بيشتري دارند، اگر چه نسبت آنها دورتر باشد و خويشاوندان دور آنها هستند كه محبت كمتري دارند، اگر چه نسبتشان نزديكتر باشد.

رابطه خويشاوندي در اسلام از مهمترين روابط اجتماعي است و در واقع در بطن جامعه بزرگ انساني، گروه هاي متراكم تري به وجود مي آورد كه همكاري نزديكتري با هم دارند و در حل مشكلات حياتي با يكديگر، تعاون و همكاري مي كنند. ولي مقياس خويشاوندي در اسلام  (طبق روايت بالا) به محبت و مودت است، نه صرفا به قرابت خوني و رابطه نَسَبي!

پي نوشت: -----------------

[1] تحف العقول، ص 165

صد و پنجاه درس زندگي، درس 94.