خانه، بايد اوّلين كلاس درس انسان سازى براى فرزندان باشد تا فرزندان تفاهم و محبّت و سازگارى و ايثار و گذشت و صميميّت را در آنجا فرا گيرند. هرگز شايسته نيست خانه محل دعوا و نزاع پدر و مادر باشد كه اين امر ضايع كردن اوّلين و مهمترين حقوق حتمى فرزندان است. آيا نخستين ظلم بزرگى كه به فرزندان شما رفته است از طرف خود شما نيست؟! آيا اساس و پايه ‏ى بدبختى فرزندان و عاصى و طاغى شدن آنها به دست شما نبوده است؟!
پدر و مادران بايد كاملًا بيدار بوده و توجّه داشته باشند كه كوچكترين اعمال و رفتار آنها در منزل روى فرزندان آنها اثر مستقيم دارد. در حقيقت تكوين شخصيت فرزندان در محيط خانه است. اگر در اين مسئله ‏ى مهم سستى نشان دهيم، دقيقاً مصداق آيه شريفه خواهيم بود كه مى فرمايد:
 «قُلْ إِنَّ الْخاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ أَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَلا ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ‏»[1]
 «اى پيامبر بگو زيانكاران آنهايى هستند كه خود و خويشان (زن و فرزندان) را در قيامت به ضرر و زيان جاودان مى افكند. البته، اين همان زيانى است كه براى همه آشكار است.» [2]

آيات فوق مى‏ فرمايد: اين زيانكاران، نه تنها سرمايه ‏هاى هستى خويش را از دست مى ‏دهند كه سرمايه وجود «اهل» خود را نيز از كف خواهند داد. در اينكه منظور از «اهل» چه كساني است، مفسرين سه احتمال مطرح نموده اند كه مفهوم خانواده و نزديكان در دنيا از همه مناسبتر به نظر مى ‏رسد چرا كه افراد بى ‏ايمان، اگر خانواده مومني داشته باشند آنها را در آخرت از دست خواهند داد و از آنها جدا مى ‏شوند، و اگر همچون خودشان كافر باشند نه تنها سودى به حالشان نخواهد داشت بلكه مايه عذاب دردناكترى خواهند بود.[3] مولف تفسير الميزان نيز اگر چه اين احتمال را بهترين ندانسته، اما با توجه به ساير آيات آن را بعيد نيز نمي داند.[4]

پي نوشت:
[1] زمر/15.

[2] خانواده در اسلام، آيت الله مظاهري، ص51. 

[3] تفسير نمونه، ج‏19، ص 409.

[4] ترجمه الميزان، ج17، ص 379.