موجود مادى چيزى است كه به نحوى قابل لمس و احساس باشد و جايى را پر كند؛ مانند خورشيد، درخت و هوا؛ ماده محدود است و هر چه بزرگ باشد، باز هم پايان ‏پذير است. وسعت عظيم ‏ترين كهكشان ‏ها، سرانجام انتهايى دارد و بزرگ‏تر از آن را هم مى‏ توان تصور كرد. اما خداوند محدود نيست؛ بلكه كمال مطلق و بى ‏نهايت است.
همچنين ماده مركب است؛ يعنى، از ذرات، اجزا، عناصر و اتم‏ هايى تركيب شده است و اين اجزا قابل تفكيك و تقسيم است و هر مركب به اجزاى آن و به اين تركيب نيازمند مى ‏باشد و هر جزئى، از ديگر اجزاء بر كنار است. اما در خداوند اين نيازمندى و غفلت راه ندارد؛ چون وى احاطه، علم و حضور مطلق است.
همچنين ماده قابل تغيير است؛ زيرا همه گياهان، جانوران، حتى خورشيد، درياها و كوه‏ ها دائمآ در حال دگرگونى ‏اند. جانوران و گياهان، دوران رشد و فرسودگى و پژمردگى دارند. خورشيد هميشه در اثر احتراق‏ها و انفجارهاى عظيم، از وزنش كاسته مى ‏شود. كوه‏ها تحت تأثير عوامل جوّى و فيزيكى تابش آفتاب، سيل، زلزلزله، سرما و ... قرار دارند. اما در خداوند سبحان دگرگونى راه‏ ندارد؛ چون نه خدا كمبودى دارد و نه گذشت روزگار و آمدن حوادث، در او تأثير مى ‏گذارد تا او را ضعيف و فرسوده كند. اصولًا عوامل بيرون از ذات - كه همه يكسره مخلوق خدا هستند- در او تأثير ندارند. در غير اين صورت او محكوم و متأثر از غير خود بود و اين با حاكميت مطلق پروردگار سازگار نيست.

پي نوشت: 
محمدرضا كاشفي، خداشناسى، ص90.