بر اساس آيات قرآن عصاى حضرت موسي(ع) يك عصاى معمولى بيش نبوده است: 
(«وَ ما تِلْكَ بِيَمينِكَ يا مُوسى (17) قالَ هِىَ عَصاىَ أَتَوَكَّؤُا عَلَيْها وَ أَهُشُّ بِها عَلى غَنَمى وَ لِىَ فيها مَآرِبُ أُخْرى (18) قالَ أَلْقِها يا مُوسى (19) فَأَلْقاها فَإِذا هِىَ حَيَّهٌ تَسْعى (20) قالَ خُذْها وَ لا تَخَفْ سَنُعيدُها سيرَتَهَا الْأُولى»): و آن چيست در دست راست تو، اى موسى؟ * گفت: «اين عصاى من است بر آن تكيه مى‏ كنم، برگ درختان را با آن براى گوسفندانم فرو مى ‏ريزم و مرا با آن كارها و نيازهاى ديگرى است. * گفت: «اى موسى آن را بيفكن.» * پس موسى آن (عصا) را افكند، كه ناگهان مارى شد كه به هر سو مى ‏شتافت. * گفت: «آن را بگير و نترس، ما آن را به صورت اولش بازمى‏ گردانيم»[1]
اين آيات نشان مى دهند كه عصاى حضرتش چوبى معمولى بيش نبوده و خودش نيز انتظار نداشته كه تبديل به مار شود لذا ابتدا از ديدن اين صحنه ترسيد. پس مار شدن آن عصا با تكنيك نبوده بلكه به خواست مستقيم خداوند متعال بوده است. ديگر امور خارق العاده اى هم كه از اين عصا صادر مى شد، همه به امر خداوند متعال بود و تكنيكى در كار نبوده. لذا زمانى كه عصاى حضرت مار شد و ابزارهاى ساحران را بلعيد، ساحران كه اهل تكنيك بودند فهميدند كه كار آن حضرت از راه سحر و شعبده و امثال آن نيست، لذا بلافاصله ايمان آوردند و در همانجا توسّط فرعون به شهادت رسيدند. در اين جريان فرعون خيال مى كرد آن حضرت نيز ساحر است و با تكنيك هايى كارهاى عجيب مى كند لذا صاحبان تكنيك (ساحران) را فراخواند تا حضرتش را رسوا كنند امّا آنها تصديق نمودند كه كار حضرتش از راه تكنيك نيست. 
همچنين بر اساس آيات قرآن، اين عصا تنها يك كار نمى كرد بلكه امور متفاوتى از آن صادر مى گشت:
 «(روز مبارزه فرا رسيد. ساحران) گفتند: «اى موسى يا تو (وسايل سحرت را) بيفكن، يا ما مى‏ افكنيم» * گفت: «شما بيفكنيد» و هنگامى (كه وسايل سحر خود را) افكندند، مردم را چشم ‏بندى كردند و ترساندند و سحر عظيمى پديد آوردند. * (ما) به موسى وحى كرديم كه: «عصاى خود را بيفكن» ناگهان (بصورت مار عظيمى در آمد كه) وسايل دروغين آنها را بسرعت برمى‏ گرفت. * (در اين هنگام،) حق آشكار شد و آنچه آنها ساخته بودند، باطل گشت.» [2] 
«فَأَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنِ اضْرِبْ بِعَصاكَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَكانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظيمِ و بدنبال آن به موسى وحى كرديم: «عصايت را به دريا بزن» (عصايش را به دريا زد،) و دريا از هم شكافته شد، و هر بخشى همچون كوه عظيمى بود» [3]
«وَ إِذِ اسْتَسْقى مُوسى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَهَ عَيْناً قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ كُلُوا وَ اشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَ لا تَعْثَوْا فِى الْأَرْضِ مُفْسِدينَ و (به ياد آوريد) زمانى را كه موسى براى قوم خويش، آب طلبيد، به او دستور داديم: «عصاى خود را بر آن سنگ مخصوص بزن» ناگاه دوازده چشمه آب از آن جوشيد آن گونه كه هر يك (از طوايف دوازده‏گانه بنى اسرائيل)، چشمه مخصوص خود را مى‏شناختند (و گفتيم:) «از روزيهاى الهى بخوريد و بياشاميد و در زمين فساد نكنيد»» [4] 
همانگونه كه ملاحظه مى فرماييد اين عصا تنها يك كار نمى كرد بلكه امور متفاوتى از آن صادر مى گشت كه ربطى به هم نداشتند و خود اين مطلب نيزبا تكنيكى بودن اين امور سازگارى ندارد. 

پي نوشت:

[1] سوره طه، آيات 17-20.

[2] سوره اعراف، آيات 115 -118.

[3] سوره شعراء، آيه63.

[4] سوره بقره، آيه60.