در روايات مى خوانيم،برخى از انبياى الهى - هزاران سال قبل از تولد امام حسين (عليه السلام) - هنگامى كه از ماجراى كربلا با خبر مى شدند،بر مظلوميت آن حضرت اشك مى ريختند.
در روايتى آمده است:هنگامى كه جبرئيل كلماتى را به حضرت آدم (عليه السلام) براى توبه تعليم مى داد،و او خدا را به پنج تن مقدس مى خواند ،وقتى كه به نام حسين (عليه السلام) رسيد قلبش شكست و اشكش جارى شد،به جبرئيل گفت:نمى دانم چرا وقتى كه نام پنجمى حسين (عليه السلام) را مى برم قلبم مى شكند و اشكم جارى مى شود؟
جبرئيل گفت:بر او مصيبتى خواهد گذشت كه همه مصايب در برابر آن كوچك خواهد بود. او تشنه كام،غريبانه،و بدون يار و ياور به شهادت خواهد رسيد. جبرئيل برخى ديگر از مصائب آن حضرت و خاندانش را براى آدم (عليه السلام) بيان كرد،تا آنجا كه هر دو تن همچون مادر فرزند مرده اى بر حسين (عليه السلام) گريستند، فبكى آدم و جبرئيل بكاء الثكلى .
هنگامى كه خداوند براى موسى (عليه السلام) از مظلوميت امام حسين (عليه السلام) سخن گفت و ماجراى شهادت مظلومانه آن حضرت و اسارت بانوان حرمش و گرداندن سزهاى شهدا در شهرها را بازگو نمود،موسى (عليه السلام) نيز گريست.
زكرياى پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) نيز وقتى كه نام هاى پنج تن مقدس را از جبرئيل آموخت،هنگامى كه نام حسين (عليه السلام) را بر زبان جارى مى ساخت، بغض گلويش را مى گرفت و اشكش جارى مى شد. به خداوند عرضه داشت:
خدايا!چرا وقتى نام آن چهار تن محمد،على،فاطمه و حسن (عليه السلام) را مى برم غم و اندوهم زايل مى شود،ولى هنگامى كه نام حسين (عليه السلام) را بر زبان مى آورم،اشكم جارى مى گردد و اندوه و غم مرا فرا مى گيرد؟
خداوند بخشى از مصايب امام حسين (عليه السلام) را براى زكريا شرح داد،و زكريا پس از شنيدن آن،به مدت سه روز از مسجد بيرون نيامد و مردم را نيز اجازه نداد به محضرش برسند و در تمام اين مدت بر مصيبت امام حسين (عليه السلام) گريه مى كرد و بر او مرثيه مى سرود.
در روايتى نقل شده است كه امير مؤمنان (عليه السلام) حضرت عيسى بن مريم (عليه السلام) همراه با حواريون از كربلا مى گذشتند كه آن حضرت شروع به گريستن كرد و حواريون نيز با او گريستند. وقتى كه حواريون سبب گريه را پرسيدند،حضرت عيسى (عليه السلام) فرمود:در اين مكان فرزند پيامبر اسلام (عليه السلام) و فاطمه زهرا (سلام الله عليها) كشته خواهد شد.

منبع:

عاشورا(ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها)زيرنظرآيت الله مكارم شيرازي