برخى كودكان به اين دليل تحمل باختن را ندارند كه ميزان خودباورى آنان پايين است. به اعتقاد بوويچ (1998 م) متخصص بازى درمانى كودكان، «كودكانى كه احساس منفى و بدى درباره خود دارند، به بردن بيشتر اهميت مى‏ دهند». اگر مى ‏خواهيد آستانه تحمل او را در باختن افزايش دهيد، اعتماد به نفس او را بالا ببريد[1].
فرزند خود را هرگز با برادر، خواهر يا همسالى كه بازيكن بهترى است، مقايسه نكنيد. خوب است قبل از بازى، درباره برد و باخت توضيح دهيد و بگوييد كه لازم نيست انسان هميشه برنده باشد؛ همان گونه كه قهرمانان بزرگ ورزشى نيز هميشه برنده نمى ‏شوند. او بايد بياموزد كه برد و باخت نيز نوبتى است.
برخى والدين، به گونه ‏اى با فرزند خود بازى مى ‏كنند كه هميشه او برنده باشد. توصيه مى‏ كنم گاهى زمينه باختن فرزندتان را فراهم سازيد و پس از باختن او، برد قبلى ‏اش را يادآورى كنيد.
بازى‏ هاى غير رقابتى (بازى‏ هايى كه برنده و بازنده ندارند) با خودتان، و تشويق و ترغيب او به اين گونه بازى ‏ها با همسالانش مى‏ تواند در كاهش اين مشكل مؤثر باشد، بازى ‏هاى حدس زدنى (گل يا پوچ)، ضربه زدن به بادكنك، انداختن توپ ‏هاى كوچك در حلقه، و براى كودكان كوچك‏تر از فرزند شما، قايم باشك و برج سازى با مكعب ‏ها، نمونه ‏هايى از بازى ‏هاى غير رقابتى هستند.
يكى از علل مهم سخت بودن پذيرش باخت هنگام بازى با همسالان، برخورد نسنجيده والدين است. توجه بيش از حد آنان به مسأله برد و باخت، خوشحالى فراوان هنگام برد فرزند و اظهار ناراحتى هنگام باختن او و ذكر جمله ‏هايى مثل «بازنده به هيچ دردى نمى‏ خوره» و مانند آن، نمونه‏ هايى از اين گونه برخوردها است.
خوب است بى ‏اهميت بودن باختن را با روش الگويى نيز به او نشان دهيد به اين صورت كه وقتى در بازى مى ‏بازيد (و گاهى خود، زمينه باختن خويش را فراهم مى ‏آوريد)، خيلى راحت بگوييد: من باختم؛ اما واقعا بازى جالب و لذت‏ بخشى بود.

منبع:

كتاب نسيم مهر(3)، حجت الاسلام حسين دهنوي، انتشارات خادم الرضا(عليه السلام)/1388