مي دانيم كه انسان در جهان بيني الهي، موجودي هدفدار است و رسيدن بدان هدف نيز ضرورتي است اجتناب ناپذير! كه در غير اين صورت مستلزم نفي حكمت و شعور و مبدأ و آفريدگار جهان مي‌ باشد.
و از طرفي هم، ضرورت نبوت نيز همان ضرورت راهنمايي انسانها بسوي هدف آفرينش است. لذا در حقيقت، انبياء مشعل داران راه تكامل و هدايت انسانها هستند حتي به رغم برخورداري انسان از عقل و انديشه و دانش. زيرا بشر بخاطر محدوديت علمي و تأثير پذيري از عوامل محيطي، ناتوان از شناخت نيازهاي پيچيده جان و روان ناشناخته خويش است بگونه‌اي كه ناتوان از رسيدن به بايسته‌ها و نبايسته‌هاي هماهنگ با فطرت خود و مقررات هستي مي‌ باشد.

همچنان كه در طول تاريخ نيز ميليون ها انسان كه قدم بر كره خاكي نهاده، زيسته اند و مرده‌اند آنان نيز علم را پاسخگوي نيازمندي هاي خود نيافته‌اند و پس از اين نيز به حكم بي‌انتهايي اسرار هستي باز چنين خواهد ماند.
و لذا امامت نيز در استمرار حركت انبياء جهت هدايت و اجراي مقررات ديني و شكوفاسازي حكومت ديني مي‌ باشد. كه پس از اكمال دين، بازهم همواره نياز به مربي و راهنماي معصوم از خطا تا هميشه زندگي انسانها باقي مي‌ماند و بطوري كه اين نياز ( در اختيار داشتن الگويي كامل) هرگز منتفي نمي‌ شود.