مي گويند اگر انسان نفرين كند دعايش مستجاب نمي شود آيا اين سخن درست است يا نه ؟ و چه كنيم تا در مقابل ظلم و ستم ديگران قدرت عمل بيشتري داشته باشيم و دائما آنها را نفرين نكنيم؟

به طور كلي نفرين نمودن نسبت به دوستان و اطرافيان كار پسنديده اي نيست. انبياء و ا ولياء الهي جز در موارد نادري كه مجبور مي شدند، قوم خويش رانفرين نمي نمودند. ايشان در اغلب موارد حتي نسبت به كساني كه به ايشان ستم روا مي داشتند و از پذيرش هدايت روي بر مي تافتند، دعا مي نمودند و از خداي متعال براي آنها هدايت و مغفرت مي خواستند.

نفرين در حقيقت نوعي انتقام گيري از كسي است كه ستمي از او به ما رسيده است. در فرهنگ اسلام عفو و بخشش و رحمت بر خشم و غصب و انتقام خصوصا نسبت به مؤمنين و نزديكان ترجيح داده شده است. در عفو لذتي است كه در انتقام نيست، همانگونه كه رحمت الهي برغضبش سبقت دارد (سبقت رحمتي غضبي).

مسلما هيچ يك از مؤمنان سزاوار نفرين و بدخواهي برادر مؤمن خويش نيست، بنابراين شما مي توانيد با دعاي خير در حق كسي كه او را نفرين نموده ايد، عمل خويش را جبران نماييد «ان الحسنات يذهبن السيئات؛ به درستي كه خوبي ها بدي ها را خواهد پوشانيد» و به هيچ وجه لازم نيست كه او را در جريان نفرين خود قرار دهيد.

البته نفرين نوعي دعا است ولي دعا براي دور شدن كسي از خير و رحمت و سعادت است و اگر شرايط دعا در آن جمع باشد و نفرين به جا و به مورد باشد اين دعا نيز با خواست خداوند اجابت مي گردد. در قرآن كريم نيز نمونه هايي از نفرين انبيا(ع) وجود دارد كه مورد اجابت خداوند قرار گرفته است مثل نفرين حضرت نوح(ع) در مورد كفار و مشركان: «و قال نوح رب لا تذر علي الارض من الكافرين ديارا، انك ان تذرهم يضلوا عبادك ولا يلدوا الا فاجرا كفارا؛ پروردگارا! بر روي زمين هيچ كافري باقي مگذار چون اگر آنها در زمين باقي بمانند بندگانت را گمراه مي سازند واز آنها تنها فرزنداني گنهكار و كافر به وجود مي آيد» (نوح، آيه 26 و 27).

البته اين در هنگامي بود كه نوح(ع) حجت را كاملا بر آنها تمام كرده بود و آن كافران با گستاخي و لجاجت در برابر حق ايستادگي مي كردند و باعث گمراهي ديگران مي شدند.

اگر قدرت روحي و ظرفيت انسان زياد باشد و با چشم مهرباني و دلسوزي و شفقت به انسان ها نگاه كند معمولا كمتر ديگران را نفرين مي كند. مطالعه زندگي پيامبران و امامان معصوم(ع) و پيروان واقعي آنها كه با وجود تحمل اذيت و ظلم و آزار از ديگران، براي آنها دل مي سوزاندند و طلب هدايت مي كردند و بدي آنها را با خوبي پاسخ مي دادند، مي تواند ظرفيت و تحمل انسان را در برابر آزار و ظلم ديگران بيشتر نمايد چون آنها الگوها و رهبران ما هستند و ما بايد در همه امور البته به اندازه ظرفيت دروني خود از آنها تبعيت و پيروي نماييم.