1- دعاى عرفه، دعايي از سالار شهيدان اباعبدالله الحسين(ع) مى ‏باشد. چنانكه بشر و بشير فرزندان غالب اسدى مى ‏گويند: ما در روز عرفه در عرفات خدمت امام حسين(ع) بوديم. حضرت از خيمه به همراه اهل بيت، فرزندان و شيعيانشان خارج شدند و ايستادند در سمت چپ كوه (جبل الرحمة) در زير آسمان و دست‏ هاى خود را با حالت خشوع مقابل صورت گرفتند و اين دعا را خواندند( اين دعا در مفاتيح الجنان موجود مي باشد.)

2- گرچه همة حالات زندگي براي نيايش مناسب است ولي دوران پربار حج و حضور در مواقف آن، شكوه بيشتري براي دعا و تأثير فراوانتري براي نيايش به درگاه پروردگار جهان دارد و چون دعا از ضمير صاف، مورد قبول است و احرام و آهنگ كعبة پاك، در تصفية ضمير تأثير به سزايي دارد، نيايش در حج و دعا در مواقف آن بهترين اثرها را به همراه خواهد داشت. از اين رو براي هر برنامه از مناسك حج. دستور ويژه‎اي در مورد نيايش داده شده است و عمدة آن دعاي عرفه در صحراي عرفات و همراه تودة مردم گرد آمده از سراسر جهان و عُشاق مشعر و مشتاقان كوي مناست. در واقع، دوران حج، دوران شناخت و معرفت خداوند است. و عرفه روز عرفان حقيقي خالق هستي از راه راز و نياز و توبه است.

3- دعاهاي خاص حج آكنده از بركات زماني و مكاني و غير آن است. بهترين نيايشي كه جنبه سياسي ـ عبادي حج و زيارت را به خوبي تبيين مي كند، زيرا حضرت امام حسين(ع) در اين دعا هم دستور كفر ستيزي و راه طاغوت زدايي و رسم سلحشوري و سنّت سركوبي جنايتكاران را ارائه مي كند و هم ستايش حكومت اسلامي و تقدير دولت مكتبي و ظهور ولايت الهي را نشان مي دهد و هم تجلّي هستي ذات اقدس خداوند و ظهور گسترده و همه جانبه آن ذات مقدس و خفاي هر چه غير اوست در پرتو نور او و پي بردن به او از خود او و به غير او بها ندادن و غير او را به او شناختن و ذاتش را عين شهود و مستغني از استشهاد دانستن را تفهيم مي‎ كند.