مى دانيم هر مأموريتى نياز به شايستگى و قابليّتى در خور آن مأموريت دارد. امكان ندارد افراد نالايق و كسانى كه استعدادى براى آن مأموريت ندارند وظيفه خود را به طور صحيح انجام دهند.اين را هم مى دانيم كه پيامبران، پيام خدا را از طريق وحى دريافت داشته، و به انسان ها مى رساندند. پيامى كه سراسر نور و معنويت است; و محتواى آن نيز سراسر ايمان و تقوا است. بديهى است گيرنده چنين پيامى بايد چنان پاك و منزّه باشد كه بتواند با عالم ماوراى طبيعت و ذات پاك خدا كه از هر عيب و نقص مبّرا است ارتباط پيدا كند، و پيامى كه محتوايش مملوّ از پاكى و تقوا است دريافت دارد آلودگان تاريك دل كجا مى توانند به جهانى كه سراسر نور است راه يابند؟ و قلبى كه مملوّ از تيرگى هوا و هوس است، چگونه ممكن است مهبط وحى الهى، و خزانه دار علم او گردد؟ آيا اين امر بدون سنخيت و تجانس و شباهت امكان پذير است از سوى ديگر نماينده هركس مظهر وجود او است، و نشانه اى از اوصاف و صفات او است; و لذا يك مرجع بزرگ روحانى هرگز به خود اجازه نمى دهد كه وكلا و نمايندگان خود را از ميان افراد آلوده برگزيند; و اگر چنين كند همه مردم بر او عيب مى گيرند، و كارش را زشت مى شمرند و پذيرا نمى شوند.آيا ممكن است خداوند كه منبع لايزال معنويت و تقوا و قداست وپاكى است، نماينده خود را از ميان گنهكاران انتخاب كند، و اين مسئوليت بزرگ را به غير معصوم بسپارد؟مى بينيم قرآن مجيد در پاسخ مشركان آلوده اى كه مى گفتند: «ما هرگز ايمان نمى آوريم، مگر اين كه همانند چيزى كه به پيامبران خدا داده شده است به ما داده شود»: (قَالُوا لَنْ نُّؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِىَ رُسُلُ اللهِ) مى فرمايد: « اللهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ» : ( خداوند آگاه تر است كه رسالت خويش را در كجا و به عهده چه كسى قرار دهد) (و چه كسانى شايسته آن هستند).(1)

منبع:

(1). سوره انعام، آيه 124
پيام قرآن.آيت الله مكارم شيرازي. جلد 7، ص 190.