انسان در دعا به دنبال رسيدن به رشد و تكامل خود و يا رفع نواقص و كمبودهاى خود است و تناسب اين دو خواسته با كلمه‏ ى «ربّ» بيش از هر صفت ديگر است؛ زيرا «ربّ» هم به معناى مالك و صاحب آمده است و هم به معناى رشد دهنده و پرورش دهنده و انسان بايد خواسته‏ ى خود را از كسى بخواهد كه هم مالك و صاحب است و هم با امكانات مادّى و هدايت‏ هاى آسمانى و اعطاى عقل و فطرت، رشد و پرورش مادّى و معنوى ما را مي خواهد.
بعلاوه رابطه‏ ى مربّى حقيقي عالم با كسى كه تحت تربيت اوست، بايد رابطه ‏اى دائمى، تنگاتنگ و همه‏ جانبه باشد. عبادت، اقتصاد، سياست، و ساير روابط  در همه ابعاد، بدون الگوى صحيح و كامل ممكن نيست؛ لذا انسان نياز به الگوى كامل و بدون نقص دارد كه توسط فرستادگان ويژه مربي حقيقي، يعني انبيا و اوصيا در اختيار بشر قرار گرفته است.

منابع:

(كتاب پرسش وپاسخ قرآني.حجة الاسلام قرائتي)