در آيه 142 سوره بقره خداوند سخن از مالكيت شرق و غرب كرده و اشاره اي به شمال و جنوب نكرده است: «سَيَقُولُ السُّفَهَاءُ مِنَ النَّاسِ مَا وَلَّئهُمْ عَن قِبْلَتهِِمُ الَّتىِ كاَنُواْ عَلَيْهَا  قُل لِّلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ  يهَْدِى مَن يَشَاءُ إِلىَ‏ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيم»به زودى سبك مغزان از مردم مى‏ گويند: «چه چيز آنها [مسلمانان‏] را، از قبله‏ اى كه بر آن بودند، بازگردانيد؟!» بگو: «مشرق و مغرب، از آن خداست خدا هر كس را بخواهد، به راه راست هدايت مى ‏كند.»
اين مسئله تنها در اين آيه نيست؛ بلكه در تمام قرآن از ميان جهات چهارگانه تنها از دو جهت شرق و غرب سخن به ميان آمده است. دليل آن اينست كه ساير جهات در هر افقي به واسطه اين دو جهت مشخص مي شوند. در واقع اين دو جهت با طلوع و غروب خورشيد مشخص شده و پس از آن به واسطه يافتن اين دو جهت ساير جهات نيز تشخيص داده مي شوند. يعني تنها اين دو جهت است كه در همه جاي عالم محسوس است(با رويت طلوع و غرب خورشيد) و ساير جهات غير محسوس و فرضي هستند. [1]
پي نوشت:
[1] . الميزان في تفسير القرآن، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ مدرسين حوزه علميه قم،1417، ج‏1، ص: 319