براى اين كه پناهگاه واقعى انسان كسى است كه:

اول زنده باشد; چرا كه موجود مرده و بى خاصيت، هرگز نمى تواند تكيه گاه كسى شود.

دوّم اين كه، حياتش جاودانى باشد، به طورى كه احتمال مرگ او تزلزلى در فكر متوكلان ايجاد نكند.

سوّم اين كه، علم و آگاهيش همه چيز را در بر گيرد، هم از نيازهاى متوكلان باخبر باشد و هم از توطئه ها و نقشه هاى دشمنان.

چهارم اين كه، قدرت بر همه چيز داشته باشد و هر گونه عجز و ناتوانى را كه موجب تزلزل اين تكيه گاه است، كنار زند.

پنجم اين كه، حاكميت، تدبير و اداره همه امور در كف با كفايت او باشد، و مى دانيم، اين صفات تنها در ذات پاك خدا جمع است، و به همين دليل، تنها تكيه گاه اطمينان بخش و تزلزل ناپذير در برابر همه حوادث ذات اوست.

منبع:

تفسير نمونه، جلد 15، صفحه 158.