در ميان عرب معمول است كه علاوه بر اسم، كنيه اى نيز براى افراد انتخاب مى كنند، اگر مرد باشد با «اب» شروع مى شود و اگر زن باشد با «امّ».

در روايات اسلامى در ميان كنيه هاى فاطمه زهرا(عليها السلام) كنيه عجيبى ديده مى شود كه چشم انداز ديگرى از عظمت فوق العاده آن حضرت را ترسيم مى كند، در «اسد الغابه» آمده است:«كانَتْ فاطِمَةُ تُكَنّى اُمُّ اَبيها»(1)؛ (كنيه فاطمه امّ ابيها (مادر پدرش!) بود). اين معنا در كتاب «استيعاب» از امام صادق(عليه السلام) نيز نقل شده است.(2)

پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در همان كودكى مادر خود را از دست داد، ولى اين دختر از همان خردسالى از هيچ گونه محبّت و دلسوزى درباره پدر بزرگوارش فروگذار نكرد. هم دخترى دلسوز و فداكار و هم مادرى مهربان و ايثارگر و هم يارى وفادار محسوب مى شد.

اين تعبير عجيب كه نظير آن درباره هيچ يك از زنان اسلام ديده نشده، نشان مى دهد كه اين دختر با وفا آنچنان نسبت به پدرش محبّت مى كرد كه گويى «يك مادر» براى او بود.

پي نوشت:
(1) . اسد الغابه، جلد 5، صفحه 520 .
(2) . استيعاب، جلد 2، صفحه 752 .
زهرا برترين بانوي جهان،آيت الله مكارم ص101.