اين عالم با اين وسعت سرسام آورش مسلماً بيهوده آفريده نشده، همان طور كه آفرينش اين جهان سود و فايده اى به حال خالق آن ندارد، چرا كه او وجودى است از هر نظر كامل و بى نياز و بى نهايت، او كمبودى ندارد كه بخواهد از طريق آفرينش جهان و بشر آن را برطرف سازد. بنابراين نتيجه مى گيريم كه هدفش اين بوده كه بر ديگران جود و بخشش كند و ساير موجودات را به تكامل برساند، همچون آفتاب كه بر ما زمينيان مى تابد بى آن كه احتياج به ما داشته باشد، اين تابش آفتاب تنها به سود ماست وگرنه ما چه كارى براى خورشيد مى توانيم انجام دهيم. از سوى ديگر آيا معلومات ما به تنهايى براى پيمودن راه تكامل و رسيدن به مرحله يك انسان كامل از هر نظر كافى است.

ما چه مقدار از اسرار جهان را مى دانيم؟ اصلا حقيقت حيات چيست؟ اين جهان از كى به وجود آمده؟ هيچ كس پاسخ دقيق اينها را نمى داند. تا كى باقى خواهد ماند؟ باز كسى نمى تواند به آن پاسخ بگويد. از نظر زندگى اجتماعى و اقتصادى هر يك از دانشمندان بشر نظريه اى دارند. مثلا گروهى «سرمايه دارى» را توصيه مى كنند و گروه ديگرى «سوسياليسم و كمونيسم» را و گروه سومى نه اين را مى پسندند و نه آن را و هر دو را زيانبار مى شمرند. در مسائل ديگر زندگى نيز اين گونه اختلاف نظرها ميان دانشمندان فراوان است. انسان حيران مى شود كه در اين ميان كدام را بپذيرد؟!

در اين جا، از روى انصاف بايد اعتراف كرد كه براى رسيدن به هدف اصلى آفرينش يعنى «نمو و تكامل و پرورش انسان در تمام زمينه ها» احتياج به يك سلسله تعليمات صحيح و خالى از اشتباه و متّكى به واقعيّات زندگى است، تعليماتى كه بتواند در اين راه طولانى براى رسيدن به مقصد اصلى به او كمك كند. و اين تنها از طريق علم خدا يعنى وحى آسمانى به وسيله پيامبران حاصل مى شود. مقتضاي حكمت خداوندى كه ما را براى پيمودن اين راه آفريد، اين است كه چنين علم و دانشى در اختيار ما بگذارد.