سابقة بد مردم كوفه و شناختي كه امام از آنها داشت، امام را بر آن داشت كه ابتدا اطمينان پيدا كند آيا اين دعوت‏ها از روي صداقت و آگاهي است يا نه. بر اين اساس لازم بود شخصي را براي بررسي اوضاع و شرايط كوفه به آنجا بفرستد. براي اين منظور مي‌بايست شخصي را برمي‌گزيد كه هم از جهت پرهيزگاري و پرواپيشگي، هم از نظر انديشه و ديدگاه‌هاي اجتماعي و هم در زمينة سياست و هوشمندي، معتمد باشد. بر اين اساس، شخص مورد اعتماد و امين خود، مسلم‌بن‌عقيل را، كه به همراه امام حسين(ع) از مدينه به مكه آمده بود، به‌عنوان نماينده انتخاب كرد. امام حسين(ع) پس از انتخاب مسلم به‌عنوان نمايندة خود، نامه ‏اي بدين مضمون براي كوفيان مرقوم فرمود:
بسم اللَّه الرحمن الرحيم. نامه ‏اي است از حسين‌بن‌علي به گروه مؤمنان و مسلمانان؛ اما بعد؛ هاني و سعيد آخرين فرستادگان شما بودند كه نامه ‏هايتان را به من رساندند و من همة آنچه را كه مطرح كرديد و يادآور شديد، فهميدم. سخن اكثر شما اين بود كه ما امام و پيشوايي نداريم؛ پس به‌سوي ما بيا؛ شايد خداوند به‌وسيلة تو ما را به‌سوي حق و هدايت رهنمون كرد. من، هم‌اكنون برادرم و پسرعمويم و شخص مورد وثوق و اطمينان از اهل‌بيتم، مسلم‌بن‌عقيل را به‌سوي شما فرستادم، و او را مأمور كردم كه وضع و نظرتان را برايم بنويسد. اگر مسلم براي من نوشت كه رأي و انديشة شما و خردمندان و دانايانتان همانند سخن فرستادگان شما و آنچه در نامه‏ هايتان خواندم است، ان‌شاء‌الله به‌زودي نزد شما خواهم آمد. به جان خودم سوگند، امام و پيشوا كسي نيست، مگر آن كس كه به كتاب خدا عمل (و حكم) كند و به دادگستري و عدالت اقدام كند و به دين حق ملتزم باشد و خود را وقف خدا كند. والسلام.[1]
انتخاب مسلم و فرستادن اين پيام به كوفه، پاسخي به همة نامه ‏ها و دعوت‏ها و طومارها بود. محتواي پيام امام‏ در چند محور خلاصه مي ‏شود:
1. تأييد كامل مسلم به‌عنوان برادر، پسرعمو و نمايندة مورد اطمينان؛
2. محدوده و مسئوليت مسلم در كوفه براي ارزيابي وحدت كلمه و صداقت مردم؛
3. پاسخ به دعوت‏هاي مكرر، براي اتمام حجت؛
4. درخواست از مردم براي حمايت و اطاعت از مسلم.

پي نوشت: ---------------------
[1]. طبري، تاريخ الامم والملوك، ج5، ص353؛ شيخ مفيد، الارشاد، ج2، ص39؛ و با اندكي تفاوت: ابوحنيفة دِيْنَوَري، الاخبار الطِوَال، ص340؛ ابن‌اعثم، كتاب الفتوح، ج5، ص30؛ خوارزمي، مقتل ‌الحسين، ج1، ص195.