شخصى با ارتكاز ذهنى بكارت با دخترى ازدواج كرده، منتهى بدون اشتراط در متن عقد، ليكن بناء خارجى متعاقدين بر آن بوده است ولى بعد از دخول معلوم شده كه قبل از عقد به توسّط حمل بار سنگين، زوال بكارت شده (البتّه به گفته زوجه) ولى زوج احتمال مى ‏دهد به سببى ديگر سلب بكارت شده؛ يعنى در علّت شاكّ است. لذا شب أوّل زفاف مطلب را به پدر زوجه اطّلاع داده و او گفته "من براى دخترم مهريّه نمى‏ خواهم مطلب مسكوت عنه باشد تا آبرويم ريخته نشود" و با اين حرف، زوج ساكت شده و از طرفى هم اطمينان پيدا كرده كه سبب زوال حمل بار است، و در نتيجه نه ماه با هم زندگى كرده‏ اند، حالا مى‏ خواهد طلاق بدهد و ادّعاء مى‏ كند اين دو علّت باعث شد كه من عقد را فسخ نكردم و ديگر اينكه اگر زوجه مى ‏دانسته به توسّط حمل بار بوده چرا قبل از عقد به من اطّلاع نداد تا عقد نكنم. و زوجه هم مى‏ گويد من درست يقين نداشتم بكارت سلب شده بلى احتمالش را مى‏ دادم و همچنين خجالت باعث شد كه مطلب را فاش نكردم و فقط به عيال برادرم گفتم و اگر پدرم مهريّه را بخشيده از پيش خودش اين عمل را كرده به من خبر نداده و من مهرم را نبخشيده ‏ام. حالا بيان بفرمائيد نسبت به مهريّه و شير بهاء پرداخت شده تكليف چيست؟

شيربها را در فرض مذكور حقّ نداريد مطالبه كنيد. و زوجه نيز مهريّه را استحقاق دارد. و اختيار طلاق با شوهر است.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، ازدواج و مسائل مربوط به آن، بكارت، س 28