هنگامي كه پيامبر اسلام دعوت خود را در مكه آغاز كرد قدرت سياسي و اقتصادي شهر را دو گروه نيرومند در دست داشتند اين دو گروه با آنكه از نظر تركيب ساختمان اجتماعي داراي تفاوت بسيار بودند، به خاطر حفظ منافع مشترك همكاري مي ‏كردند:

1. شيوخ يا رؤساي قبيله كه به حكم سنت موروثي فرمانفرمايي تيره و خاندانها را به عهده داشتند.

2. ثروتمنداني كه از راه تجارت و رباخواري مال هاي فراوان اندوخته بودند و مي‏ كوشيدند آن را نگهداري و هر آن چه مي ‏توانند بر آن بيفزايند. در اجتماع مكه كه در آن روزها صورت نيمه شهري و نيمه قبيله ‏اي داشت گاه يك تن از هر دو منبع قدرت و درآمد برخوردار بود. مثلاً وليد بن مغيره و ابوسفيان هم رئيس و فرمانفرماي خاندان بودند و هم مال هاي خود را از راه مضاربه يا تجارت در شهرهاي دور دست به كار مي ‏انداختند. دين اسلام در چنين محيطي آشكار شد.[1]

پي نوشت:--------------------------

[1] . سيدجعفرشهيدي، قيام حسين (عليه السلام)، ص22.