زنى به همراه شوهرش در روز يازدهم جهت رمى به طرف جمرات حركت مى كند كه بر اثر شدت گرمى هوا و كثرت جمعيت، شوهر خود را گم مى كند، حالت اضطراب و شوكه شدن به او دست مى دهد و به زمين مى افتد، مأمورين او را به بيمارستان منتقل مى كنند، بعد از چهار روز تفحص و جستجوى زياد در بيمارستان پيدا مى شود كه قادر به سخن گفتن نبوده و حتى قادر به انجام بقيه اعمال حج نمى باشد و در فاصله اين مدت همراهان او شوهرش را تكليف مى كنند كه به نيابت از خانواده خودش بقيه اعمال او را انجام دهد، آنچه مسلم است اين بوده كه شوهر در حال ناراحتى و اضطراب و حواس پرتى بوده، ولى از او كه سؤال مى شود اعمال نيابتى را انجام داديد يا نه جواب مى دهد بلى انجام دادم، پس از مراجعت از حج شوهرش قسم جلاله ياد مى كند كه من حالم بجا نبوده، و اعمال نيابتى را انجام ندادم و اظهار مى كند كه اجتماع ما با هم حرام است، آيا حج صحيح است يا نه ؟ و در صورت عدم صحت آيا با نيابت كفايت مى كند يا اينكه لازم است خودش بقيه اعمال حج را انجام دهد و قربانى كه به واسطه عدم بيتوته در منى مى باشد، آيا در محل خودش ذبح كند كافى است و يا بايد به منى فرستاده شود؟
نيابتش صحيح نيست، و اعمال حج را - طواف و نماز و سعى را - بايد خودش انجام دهد، و اگر نمى تواند نائب بگيرد، و اگر ماه ذى الحجة بگذرد بنابر احتياط واجب حج مورد اشكال است، و اگر استطاعت او باقى است سال آينده حج نمايد. و نسبت به ترك رمى، اگر در مكه است قضا كند، واگر از مكه خارج شده بنابر احتياط واجب سال آينده خودش و اگر نتواند نائبش قضا نمايد، و نسبت به مبيت مذكور بنابر احتياط واجب كفاره بدهد.
پي نوشت:
پايگاه اطلاع رساني حضرت آيت الله وحيد خراساني، احكام حج، استفتائات مسائل متفرقه، س 1356