حضرت علي عليه السلام در خطبه 192 نهج البلاغه معروف به خطبه قاصعه گوشه هايى از مفاسد اخلاقى هم چون كبر و سركشى و ظلم را برمى شمرد و سپس مى فرمايد: خداوند بندگانش را، با نماز و زكات و تلاش در روزه ‏دارى، حفظ كرده است‏. آن گاه در مورد آثار اخلاقي نماز مى فرمايد:
«تَسْكيناً لاَِطْرافِهِم، تَخْشيعاً لاَِبْصارِهِم، تَذْليلاً لِنُفُوسِهِمْ، تَخْفيضاً لِقُلُوبِهِم، اِزالَةً لِلْخَيْلاءِ عَنْهُم»[1]؛«نماز به همه وجود انسان آرامش مى بخشد، چشم ها را خاشع و خاضع مى گرداند، نفس سركش را رام، دل ها را نرم و تكبر و بزرگ منشى را محو مى كند.»

پي نوشت :
[1] - نهج البلاغه، ص 294
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)