مى دانيم اديان الهى به هنگام نزول بر قلب پيامبران مانند قطره هاى آب باران، شفاف، زلال و حياتبخش و جان پرورند؛ امّا هنگامى كه وارد محيط هاى آلوده و مغزهاى ناتوان يا ناپاك مي شوند تدريجاً آلوده مى گردند و خرافات و موهومات بر آن مى فزايند، تا آن شفافيت و ظرافت روز اوّل را از دست دهد. در اين حال نه جاذبه اى دارد و نه تأثير تربيتى چندانى، نه تشنه كامان را سيراب مى كند و نه شكوفه و گل فضيلتى را مى روياند. اين جاست كه هميشه بايد پيشوايى معصوم به عنوان پاسدارى از اصالت مكتب، و خالص بودن برنامه هاى دينى در كنار آن باشد تا از كژى ها و انحرافات و افكار التقاطى و نظرات نادرست و بيگانه و موهومات و خرافات، جلوگيرى كند؛ كه اگر مذهب و آيين بدون وجود چنين رهبرى باشد در مدت بسيار كوتاهى اصالت و خلوص خود را از دست خواهد داد. به همين دليل امام على(عليه السلام) در يكى از سخنان خود در نهج البلاغه مى فرمايد:

(اللهم بلى، لا تخلو الارض من قائم لله بحجّة، امّا ظاهراً مشهورا، او خائفاً مغمورا لئلا تبطل حجج الله و بيناته)