از كشّاف حقايق، از جعفر بن محمّد الصادق عليه السلام مروى است كه فرمود:
 «پروردگار جلّ جلاله در (چند مورد از) قرآن مجيد، جدّم رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله را ياد فرموده است:
اوّل: محمّد در آيه شريفه: مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَآ أَحَدٍ مّنْ رِجَالِكُمْ وَلكِنْ رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيّينَ ...»[1].
دوّم: احمد؛ چنانچه مى ‏فرمايد: ... وَمُبَشّرَاً بِرَسُولٍ يَأْتِى مِن بَعْدِى اسْمُهُ أَحْمَدُ ....»[2].
سوّم: عبداللَّه آن‏جا كه مى‏ فرمايد: ... لَمَّا قَامَ عَبْدُ اللَّهِ يَدْعُوهُ كَادُواْ يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَدًا.»[3]
چهارم و پنجم: طه و يس؛ اينكه چرا مراد از «طه»، حضرت محمّد(ص) است؟ وجه مناسب مي تواند يا طالب الشفاعة و الهداية باشد؛ همچنين ياسين به مناسبت يا سيّدالمرسلين و يا سيّد البشر باشد، يا اين‏كه خود ياسين، انسان كامل باشد كه در هر صورت مراد حضرت ختمي مرتبت محمّد صلى الله عليه و آله است.

پي نوشت:
[1] احزاب/40.
[2] صف/ 6.
[3]جن/ 19.

 قلب قرآن، ص 24.