(مگر خدا نفرموده است كه حق النّاس رو رعايت كنيد من از حق الله مي گذرم به همين سبب بعضي افراد مي گويند كه ما نماز نمي خوانيم و مسائل ديگر رو رعايت مي كنيم و خدا از حق خودش مي گذره؟)

اولا: از قرآن كريم و ساير متون ديني استفاده مي شود كه بخشش گناهان و گذشت خداوند از حق خود، در جايي است كه انسان گناهان وخطاهايي را از روي جهالت انجام دهد و توبه كرده و با عمل صالح گذشته خود را جبران نمايد. در اين صورت از حق خود مي گذرد، نه اين كه عمداً گناه كند و اصرار بر عمل خود داشته باشد به اين خيال كه خداوند او را مي بخشد.
خداوند متعال در اين باره فرموده است: «ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذينَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ أَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِها لَغَفُورٌ رَحيمٌ»[1]؛«امّا پروردگارت نسبت به آن ها كه از روى جهالت، بدى كرده‏ اند، سپس توبه كرده و در مقام جبران برآمده‏ اند، پروردگارت بعد از آن آمرزنده و مهربان است.» و يا در آيه ديگر مي فرمايد:« وَ إِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدى‏»[2]؛« و من هر كه را توبه كند و ايمان آورد و عمل صالح انجام دهد، سپس هدايت شود، مى‏ آمرزم!»
بنا بر اين اگر كسي عمداً نماز نخواند بر اساس آن چه در روايات آمده موجب كفر او مي شود و ديگر زمينه اي براي بخشش و گذشت نمي ماند.

ثانيا: اگر قرار بود خداوند از حق خودش به اين راحتي بگذرد به گونه اي كه هر كس خواست به دستورات الهي عمل كند و هر كس دوست داشت آن را رها نمايد؛ در اين صورت چه لزومي داشت كه اصلا خداوند دستوري براي بندگانش صادر كند و  اساسا ديگر لزومي نداشت تا خداوند متعال براي ابلاغ دستورات خودش به مردم صد و بيست و چهار هزار پيامبر را با آن همه مشقت هايي كه براي آن ها وجود داشت، مبعوث نمايد.

ثالثا: اگر قرار باشد خدا نسبت به حق خودش در خصوص نماز بي تفاوت باشد دليلي ندارد اين همه آيات و روايات مربوط به عذاب كساني كه نسبت به نماز سهل انگارند و يا نماز نمي خوانند بيان نمايد.
البته در مقايسه مسان حق الله و حق الناس، توبه و جبران حق الناس بسيار مشكل تر است و اين گونه روايات سختي حق الناس را بيان مي كند نه بي اهميتي و بي تفاوتي نسبت به حق الله باشد.
پي نوشت :
[1] - نحل (16)، آيه 119
[2] - طه (20)، آيه 82
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)