سوره ذاريات، آيه50: («فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ») [1]

 تعبير به «فرار» در آيه شريفه فوق تعبير جالب و لطيفى است؛ معمولا فرار در جايى به كار مي رود كه انسان از يك سو با موجود يا حادثه وحشتناكى روبرو شده، و از سوى ديگر پناهگاهى در نقطه ‏اى مناسب سراغ دارد، لذا با سرعت تمام از محل حادثه‏ دور مى‏ شود و به نقطه امن و امان روى مى‏ آورد.

 در اينجا نيز منظور اين است كه از شرك و بت‏ پرستى كه عقيده وحشتناكى است بگريزيد و به توحيد خالص كه منطقه امن و امان واقعى است روى آريد. از عذاب خدا بگريزيد به سوى رحمتش برويد. از نافرماني ها و عصيانش فرار كنيد و به توبه و انابه متوسل شويد. خلاصه انسان محدود، در برابر هزاران مسئله مادى و معنوى و در ميان تمايلات حق و باطل كه از خود يا ديگران بر او عرضه مى‏ شود، به پناهگاهى محكم نيازمند است و بهترين پناهگاه خداوند است.‏

در بعضى از روايات از امام صادق (ع) و امام باقر (ع) نقل شده كه منظور از «فرار به سوى خدا» حج و زيارت خانه او است‏[1]. روشن است كه منظور روايت، ذكر يكى از مصاديق واضح فرار به سوى خداست، چرا كه حج انسان را به حقيقت توحيد و توبه و انابه آشنا مى ‏سازد و در پناه الطاف خداوندى جاى مى ‏دهد.

پي نوشت:

[1]  پس به سوى خدا بگريزيد، كه همانا من از سوى او براى شما هشداردهنده ‏اى آشكار هستم.

[2] كافي، ج4، ص256؛ به نقل تفسير نور. تفسير نور الثقلين، ج5، ص130؛ به نقل تفسير نمونه.

تفسير نمونه، ج‏22،ص377. تفسير نور، ج9، ص264.