از آيه 138 سوره «اعراف» (اِنَّكُمْ قُومٌ تَجْهَلُونَ) به خوبى استفاده مى شود كه سرچشمه بت پرستى، جهل و نادانى بشر است.از يك طرف جهل او نسبت به خداوند و عدم شناسايى ذات پاك او و اين كه، هيچ گونه شبيه و نظير و مانند براى او تصور نمى شود. از سوى ديگر جهل انسان نسبت به علل اصلى حوادث جهان كه گاهى سبب مى شود حوادث را به يك سلسله علل خيالى و خرافى از جمله بت، نسبت بدهد. از سوى سوّم جهل انسان به جهان ماوراء طبيعت و كوتاهى فكر او تا آنجا كه جز مسائل حسى را نمى بيند و باور نمى كند، اين نادانى ها دست به دست هم داده و در طول تاريخ، سرچشمه بت پرستى شده اند.وگرنه چگونه يك انسان آگاه و فهميده،آگاه به خدا و صفات او، آگاه از علل حوادث، آگاه از جهان طبيعت و ماوراء طبيعت ممكن است قطعه سنگى را فى المثل از كوه جدا كند، قسمتى از آن را در ساختمان منزل، و يا پله هاى خانه مصرف كند، و قسمت ديگرى را معبودى سازد و در برابر آن سجده نمايد و مقدّرات خويش را به او بسپارد؟!
منبع:

تفسير نمونه، جلد 6، صفحه 400.