«برزخ» در لغت به معناى چيزى است كه در ميان دو شئ حايل شود، سپس اين معنا توسعه يافته و به هر امرى كه در ميان دو چيز يا دو مرحله قرار گيرد، اطلاق شده است. قرآن درباره درياى آب شيرين و شور كه در كنار هم قرار دارند مى فرمايد: «بَيْنَهُمَا بَرْزَخٌ لاَّ يَبْغِيَانِ»(1)؛ در ميان آن دو، برزخى است كه مانع از غلبه يكى بر ديگرى است.
در اين جا منظور از «برزخ» جهانى است كه ميان دنيا و عالم آخرت قرار دارد يعنى هنگامى كه روح از بدن جدا مى شود، پيش از آن كه بار ديگر در قيامت به بدن اصلى بازگردد، در عالمى كه ميان اين دو عالم است و برزخ ناميده مى شود قرار خواهد داشت.)2(

پي نوشت
.1 سوره رحمن، آيه 20.
2. مفردات، راغب اصفهانى، ص 118 ؛پيام قرآن، ناصر مكارم شيرازى و همكاران، ج 5، ص 443.