قريشيان هيچ ابايي از سرزنش، آزار، تهديد و تحقير پيامبر نداشتند، و اين را آخرين كارى مى ‏دانستند كه از آن راه كينه و رشك خود را نسبت به آن حضرت فرو نشانند، بدين گونه از وى در دشنام به خدايانشان انتقام بگيرند. گاهى او را ديوانه مى‏ خواندند، و زمانى خاك و خاشاك به سر و رويش مى ‏ريختند. يك روز ساحر و جادوگرش مى ‏دانستند و روز ديگر دروغگو، شاعر و داستانسرا مى ‏پنداشتند. 

ابولهب عمويش خاك و شن به سر و رويش مى ‏پاشيد و زنش «ام جميل‏» او را دشنام مى ‏داد و شب هنگام هيزم و تراشهاى چوب در سرراه وى مى ‏ريخت تا به وى صدمه رساند. گاهي درنكوهش وى شعر مى ‏سرودند و در اجتماع‌ هاي مردانه و زنانه خود مى‏ خواندند و مى‏ رقصيدند. گاهى نامش را به بدى ياد مى ‏كردند، و مى ‏گفتند او «محمد»و ستوده خصال نيست، بلكه «مذمم‏» (ملامت شده) است. و زمانى كودكان و بردگان خود را وا مى‏ داشتند تا حضرتش را با سخنان زشت و ناپسند ياد كنند.

پي‌نوشت:--------------------

علي دواني، تاريخ اسلام ازآغاز تا هجرت، ص137.