بيشترين كاربرد اين اصطلاح جايى است كه مرجع تقليد در مسأله ‏اى احتياط واجب كرده و مقصود آن است كه مقلد، مى‏ تواند به فتواى مجتهد ديگرى - كه علمش از مرجع خودش كمتر و از مراجع ديگر بيشتر است - عمل كند و اگر مرجع دوم نيز در همان مسأله قائل به احتياط واجب بود، باز مى ‏تواند به مرجع سومى - كه علمش از مرجع دوم كمتر و از مرجع ديگر بيشتر است - رجوع كند و... .

منبع:

 توضيح ‏المسائل مراجع، م 7.