يكي از افتخارات امام (ع) اين است كه در تمام نبردها ملازم پيامبر (ص) و پرچمدار وي بود، جز در غزوه‏ي تبوك كه به فرمان پيامبر در مدينه باقي ماند. زيرا پيامبر به خوبي آگاه بود كه منافقان تصميم گرفته‏اند پس از خروج آن حضرت از مدينه شورش كنند. از اين رو، به حضرت علي (ع) فرمود: تو سرپرست اهل بيت و خويشاوندان من و گروه مهاجر هستي و براي اين كار جز من و تو كسي شايستگي ندارد.

اقامت امير مؤمنان (ع) نقشه‏ي منافقان را نقش بر آب كرد. لذا به فكر افتادند نقشه‏ي ديگري طرح كنند تا حضرت علي (ع) نيز مدينه را ترك گويد. از اين رو شايع كردند كه روابط پيامبر و حضرت علي به تيرگي گراييده است و حضرت علي به جهت دوري راه و شدت گرما از جهاد در راه خدا سرباز زده است.

هنوز پيامبر (ص) چندان از مدينه دور نشده بود كه اين شايعه در مدينه انتشار يافت. امام (ع) براي پاسخ به تهمت آنان به حضور پيامبر (ص) رسيد و جريان را با آن حضرت در ميان نهاد. پيامبر (ص) با ذكر جمله‏ي تاريخي خود كه سعد وقاص آرزو داشت اي كاش درباره‏ي او گفته مي‏شد آن حضرت را تسلي داد و فرمود:

«اما ترضي ان تكون مني بمنزله هارون من موسي الا انه لا نبي بعدي؟»

آيا راضي نيستي كه نسبت به من، همچون هارون نسبت به موسي باشي؟ جز اينكه پس از من پيامبري نيست.[1]

اين حديث كه در اصطلاح دانشمندان به آن «حديث المنزله» مي‏گويند تمام مناصبي كه هارون داشت براي حضرت علي (ع) ثابت كرده جز نبوت كه باب آن براي ابد بسته شده است.

جهت مطالعه و كسب اطلاعات بيشتر، ر.ك: فروغ ولايت آيت الله سبحاني، چ3، 1373ش، ص117-118