اينجانب با مردى ازدواج كردم، او بعد از ازدواج مخارج زندگى مرا با ديگر برادرانش مجزّا نمود، همين أمر موجب خشم آنان گرديد و مرتّب مزاحم ما مى‏ شدند و حتّى مرا تهديد به قتل نمودند، لذا من با اطّلاع همسرم با فرزندانم به خانه پدرم رفتم. بالأخره برادران به تفاهم نرسيدند، تا اينكه روزى همسرم فرزندانش را با خود برد، أمّا متأسّفانه با خوراندن سمّ به فرزندان آنان را كشت، و خود نيز با خوردن سمّ بعد از سه روز جان سپرد، علماء شهرمان درباره كيفيّت إرث بردن من نظراتى داده ‏اند، تمنّا دارم نظر خود را بيان فرمائيد.

أوّل ديون ميّت از تركه خارج و به صاحبانش مى‏ رسد، و مهر زن از ديون است، و همچنين ديه بچّه ‏ها كه به مادرشان مى‏ رسد. و چنانچه از تركه چيزى باقى ماند ربع آن به تفصيلى كه در رساله آمده به زن مى‏ رسد و بقيّه را سائر ورثه إرث مى ‏برند.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، احكام ارث، س 7