ج. چون بايد بنابر احوط تا بتواند سرانگشت بزرگ را بر زمين بگذارد؛ لذا نمى‌تواند با كفش نماز بخواند، بلى اگر مطلقاً از خم شدن معذور است و ايماء مى‌كند (با سر به سجده اشاره مى‌كند)، قرار دادن ساير اعضاى سجده لازم نيست، هر چند در اينجا نيز احوط است. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى 880 و 881 رساله رجوع شود : «٨٨٠» كسي كه نمي‌تواند پيشاني رابه زمين برساند بايد به‌قدري كه مي‌تواند خم شود و مُهر يا چيز ديگري را كه سجده بر آن صحيح است، روي چيز بلندي گذاشته و طوري پيشاني را بر آن بگذارد كه بگويند سجده كرده است، ولي بايد بنابر احتياط كف دست‌ها و زانوها و انگشتان پا را به‌طور معمول به زمين بگذارد. «٨٨١» كسي كه هيچ نمي‌تواند خم شود، براي سجده بايد سر را به قصد سجده خم كند و براي برخاستن از سجده، سر را بلند كند و اگر اين هم ممكن نشد، به قصد سجده چشم را مي‌بندد و به قصد برخاستن، چشم را باز مي‌كند و لازم نيست در اين صورت بقيه اعضا، يعني كف دست و زانو و انگشت بزرگ پا روي زمين باشد، گرچه اين كار در صورت امكان موافق احتياط است.)
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت )؛ ج 2 ، احكام نماز ، افعال نماز ، سجده ، س 2104.